Ο Αντώνης Λιάκος έχει υποστηρίξει ότι οι μείζονες πυλώνες της νεοελληνικής ιστορικής συνείδησης είναι κατά βάση τέσσερεις: η Επανάσταση του 1821, η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η πολεμική δεκαετία του 1940 και τέλος, η εξέγερση του Πολυτεχνείου μαζί με τη stricto sensu Μεταπολίτευση. Η ομιλία επιχειρεί να σκιαγραφήσει τους τρόπους μέσω των οποίων έχει συγκροτηθεί –μνημονικά και ιστοριογραφικά– ο τέταρτος πυλώνας. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από μια κριτική επισκόπηση του ογκώδους corpus των εκδομένων σε βιβλία έργων από το 1974 ως σήμερα με θεματικές σχετικές με τον αντιδικτατορικό αγώνα της περιόδου 1967-1974, αποπειρώμαι μια νέα, ούτως ειπείν «εναλλακτική» περιοδολόγηση του μισού αιώνα της Μεταπολίτευσης.
Τι σήμαινε κάθε φορά στη μακρά μεταπολιτευτική διάρκεια η επίκληση και οι απόπειρες ιστόρησης ή και ιστορικοποίησης του πιο πρόσφατου τραυματικού και συνάμα ηρωικού παρελθόντος για την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία; Πώς, μέσα από ποιες διαδρομές και με ποιους πρωταγωνιστές, οδηγούμαστε από το γενικό consensus της στιγμής γέννησης της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας σχετικά με την οφειλόμενη δόξα στον αντιδικτατορικό αγώνα στο να καταστεί σταδιακά αυτός σημείο αντιλεγόμενο; Πώς η περιώνυμη «γενιά του Πολυτεχνείου» από τα «γαλαζοαίματα παιδιά» της ιδρυτικής συνθήκης της δημοκρατίας μας κατέληξαν να σκιαγραφούνται ως ο αποδιοπομπαίος τράγος στα χρόνια της πρόσφατης κρίσης;
Τελικά, πώς έχει ως σήμερα γραφτεί η ιστορία της αντιδικτατορικής αντίστασης μέσα από τη συνομιλία ιστορικών και μαρτύρων; Μας επιτρέπει η ενδελεχής μελέτη της να ξανασκεφτούμε τις τομές και τις συνέχειες των τελευταίων πενήντα ετών;    

Γαρρής Δημήτρης, Υποψήφιος διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας ΕΚΠΑ, υπότροφος ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.